O mnie
Publikacje
Choroby
Częste pytania
Ciekawe linki
Gabinet
Zgłoś sugestie

szukaj
Szukaj

Gabinety

Kowale
ul. Staropolska 32 b

Kościerzyna
ul. Heykego 5A
O mnie Publikacje Choroby Częste pytania Gabinet
Publikacje - Historia leczenia przeszkody w ...

Historia leczenia przeszkody w podpęcherzowej (trudności w opróżnianiu pęcherza moczowego)

Historia leczenia przeszkody podpÄ™cherzowej na drodze przezcewkowej – od zamierzchÅ‚ych czasów do elektroresekcji

 

Era cewnika

 

Przeszkoda podpÄ™cherzowa, problemem z jakim spotyka siÄ™ starszy mężczyzna, stanowiÅ‚ wyzwanie dla medycyny od poczÄ…tku jej historii. Co prawda, Å›redni czas życia mężczyzny w czasach Cesarstwa  Rzymskiego wynosiÅ‚ okoÅ‚o 30 lat, a na poczÄ…tku wieku XX w USA ok. 50 lat, zdarzali siÄ™ jednak nie rzadko ludzie dożywajÄ…cy sÄ™dziwego wieku.

PoczÄ…tkowo leczenie problemu przeszkody opieraÅ‚o siÄ™ na zaÅ‚ożeniu cewnika. Nie wiemy dokÅ‚adnie kto dokonaÅ‚ pierwszego w historii cewnikowania.  W „Kodeksie Hammurabiego” (ok. 1800 lat p.n.e.), nie ma wzmianki o tym sposobie leczenia. W hinduskim tekÅ›cie Sushruty Samitha (ok. 1000 lat p.n.e.) opisywane sÄ… cewniki z metali szlachetnych, żelaza, a nawet drewna. Do zapewnienia odpowiedniego poÅ›lizgu w cewce używano roztopionego masÅ‚a. Celsus  w wydanym ok. 30 r. n. e. dziele „ De Medicina”, dokÅ‚adnie opisuje zestaw narzÄ™dzi sÅ‚użących do cewnikowania. „Chirurg powinien posiadać rurki z brÄ…zu 3 dla mężczyzn i 2 dla kobiet. Powinny one być lekko zakrzywione ( nieco bardziej te, które przeznaczone sÄ… dla mężczyzn)…”

Przez wieki technika cewnikowania, ksztaÅ‚t cewnika i materiaÅ‚ z jakiego byÅ‚ zrobiony nie zmieniaÅ‚y siÄ™. W 1036 r. Avicenna , najsÅ‚ynniejszy lekarz arabski w swoim „Kanonie medycyny”  zaleca bardzo delikatne cewnikowanie i proponuje użycie miÄ™kkich cewników ze skóry zwierzÄ™cej (!), jako poÅ›lizgu używajÄ…c miÄ™kkiego sera. Również w „PaÅ„stwie Åšrodka” tj. w Chinach cewnikowano używajÄ…c miÄ™kkiego materiaÅ‚u, jakim byÅ‚y liÅ›cie Alium Fistulosum.

 

PoczÄ…tki chirurgii przezcewkowej

 

W 1575 r. Ambroise Pare opisaÅ‚ sposób przezcewkowego usuwania przeszkody, używajÄ…c zgÅ‚Ä™bnika z zÄ…bkami, zeskrobujÄ…c w ten sposób przeszkodÄ™ w szyi pÄ™cherza.

W 1726 r. znakomity chirurg La Faye dokonaÅ‚ naciÄ™cia szyi u swojego przyjaciela. Pod kontrolÄ… palca w odbycie, wprowadziÅ‚ zgÅ‚Ä™bnik z ukrytym i wysuwanym na poziomie przeszkody trójgraniastym ostrzem. Po zabiegu pozostawiano cewnik, oczekujÄ…c na pokrycie kanaÅ‚u nabÅ‚onkiem. NastÄ™pstwem tego sposobu leczenia byÅ‚y z pewnoÅ›ciÄ… liczne przypadki „faÅ‚szywej drogi”.

Ze wzglÄ™du na czÄ™ste przypadki infekcji z wiÄ…zane z cewnikowaniem (Å›miertelność z tego powodu oceniana byÅ‚a na ok. 10% już w pierwszych miesiÄ…cach zabiegów), niemiecki anatom i chirurg Lorenz Heister zaproponowaÅ‚ wytworzenie przetoki nadÅ‚onowej. OpisaÅ‚ trokar, który zostawiaÅ‚ na klika dni lub używaÅ‚ do staÅ‚ego drenażu pÄ™cherza. Trzeba zauważyć, że ten sposób odprowadzenia moczu, u chorych zbyt obciążonych by wykonywać u nich zabiegi chirurgiczne, stosowany jest do dnia dzisiejszego. Jest on obarczony mniejsza iloÅ›ciÄ… powikÅ‚aÅ„ niż wyprowadzenie cewnika i jego wymiana przez mÄ™skÄ… cewkÄ™ moczowÄ….

CaÅ‚y wiek XIX i poczÄ…tki wieku XX to ( w zwiÄ…zku z wydÅ‚użeniem życia mężczyzn) przypadki bynajmniej nie czystego „przerywanego cewnikowania”. Elegancki mężczyzna w tamtych czasach chadzaÅ‚ z laskÄ… lub parasolem. CzÄ™sto stanowiÅ‚y one swoiste „futeraÅ‚y” do przechowywania cewnika.

PostÄ™py w leczeniu przeszkody podpÄ™cherzowej zawdziÄ™czamy rozwojowi anatomii. Co prawda już Vesalius w 1538 r. opisaÅ‚ gruczoÅ‚ poniżej pÄ™cherza odpowiadajÄ…cy prostacie, to jednak swojÄ… nazwÄ™ zawdziÄ™cza on Casperowi Bartholinowi (1611 r.) Dopiero jednak w XIX w. dziÄ™ki pracom Johna Huntera, jego siostrzeÅ„ca Everarda Home czy Georga Guthrie poznano dogÅ‚Ä™bniej anatomiÄ™ pÄ™cherza  i stercza. Szczególnie cenna w tym zakresie jest praca Home pt. „Practical observations on the treatments of the diseases of the prostate gland” z 1811 r. Guthrie, nie tylko opisaÅ‚ w 1830 r. “przeszkodÄ™ w szyi pÄ™cherza” , ale również skonstruowaÅ‚ nóż sprężynowy chowany w zgÅ‚Ä™bniku wprowadzanym do cewki moczowej. O palmÄ™ pierwszeÅ„stwa rywalizowaÅ‚ z Jeanem Civialem ( znanym również z konstrukcji litotryptera - 1824), który twierdziÅ‚, że swój opisany w 1841 r. instrument o podobnej konstrukcji używa od 1823 r. O ile narzÄ™dzia Civiala i Guthrie nacinaÅ‚y tkankÄ™, pierwowzór instrumentu usuwajÄ…cego jej fragment (podobnie jak „punch”) skonstruowaÅ‚ w 1836 r. Louis Mercier. OpisaÅ‚ on również faÅ‚d miedzymoczowodowy, przypisujÄ…c mu dużą rolÄ™ w utrudnieniu odpÅ‚ywu moczu.

 

Użycie prądu

 

Pierwsze użycie prÄ…du elektrycznego w leczeniu przeszkody podpÄ™cherzowej zawdziÄ™czamy Enrico Bottini. W 1874 r. zaprezentowaÅ‚ on urzÄ…dzenie skÅ‚adajÄ…ce siÄ™ z dwóch równolegÅ‚ych prÄ™tów z miedzi, których nie izolowane zakoÅ„czenia wkÅ‚uwane byÅ‚y w tkankÄ™ stercza lub trójkÄ…ta pÄ™cherza. Wysuwane byÅ‚y one z zakrzywionego aplikatora ( podobnie jak we wspóÅ‚czeÅ›nie używanym systemie TUNA). CaÅ‚a procedura wykonywana byÅ‚a „na Å›lepo” pod kontrolÄ… palca w odbytnicy.

Konstrukcja cystoskopu 1877 r. przez Nitze we wspóÅ‚pracy z optykiem Beneche i wykonawcÄ… instrumentu Leiterem, stworzyÅ‚a nadziejÄ™ na wykonywanie tego zabiegu pod kontrolÄ… wzroku. Trzeba byÅ‚o jednak aż 20 lat by w 1897r, Albert Freudenberg poinformowaÅ‚ o udoskonaleniu instrumentu Bottiniego poprzez dodanie doÅ„ optyki. W miÄ™dzyczasie Wiliam Wishard doniósÅ‚ w 1892 r., że używajÄ…c lustra czoÅ‚owego i Å›wiatÅ‚a zewnÄ™trznego (podobnie jak w laryngologii), poprzez perineostomiÄ™ dokonaÅ‚ koagulacji stercza.

Poprawa techniki chirurgicznej adenomectomii i zmniejszenie okołooperacyjnej śmiertelności (sięgającej 50%) sprawiło, że na początku XX w. nie było dużego zainteresowania mniej inwazyjnym sposobem leczenia.

W 1909 r. Hugh Humpton Young przeprowadziÅ‚ zabieg naciÄ™cia zwężonej szyi pÄ™cherza na drodze nadÅ‚onowej. Z powodu szybkiego ponownego zwężenia i zwiÄ…zanej z tym mocznicy, chory zmarÅ‚. To niepowodzenie staÅ‚o siÄ™ bezpoÅ›rednim impulsem do udoskonalania używanego przez Younga cystoskopu, tak by mógÅ‚ on sÅ‚użyć do usuwania tkanki stercza. SkonstruowaÅ‚ „pÅ‚aszcz” z otworem w jego dolnej części ok. 1 cm przed  zakoÅ„czeniem pÄ™cherzowym. Po wymianie optyki na stalowy cylinder wsuwany do pÅ‚aszcza, możliwe byÅ‚o usuniÄ™cie fragmentu tkanki. Pierwsza operacja typu „punch” miaÅ‚a miejsce w kwietniu 1909 r. Zabieg wykonywany byÅ‚ w znieczuleniu miejscowym kokainÄ…. WyciÄ™te tkanki usuwano kleszczykiem. Niestety obfite krwawienie sprawiaÅ‚o, że operacje trzeba byÅ‚o dzielić na wiele etapów. W 1911 r. Young zmodernizowaÅ‚ swój instrument dodajÄ…c „koagulujÄ…ce ostrze”.  Trzeba dodać, że czas hospitalizacji zwiÄ…zany z adenomectomiÄ… przekraczaÅ‚ wówczas 2 miesiÄ…ce, nawet etapowe leczenie endoskopowe byÅ‚o zatem w stosunku do otwartej chirurgii silnie konkurencyjne.

 

Inżynierowie mają głos

 

W miÄ™dzyczasie, w 1910 r. rozpoczęła siÄ™ za sprawÄ… Edwina Beera, zupeÅ‚nie nowa era w endoskopowym użyciu prÄ…du. Od 15 lat tzw.”prÄ…d Oudina”, używany byÅ‚ do leczenia zmian na skórze. Beer postanowiÅ‚ użyć go do koagulacji zmian w pÄ™cherzu moczowym. ZgÅ‚osiÅ‚ siÄ™ do Reinholda Wapplera, inżyniera niemieckiego pochodzenia, który zaÅ‚ożyÅ‚ ACMI (American Cystoscope Makers Inc. ). Wappler, bez którego trudno wyobrazić sobie rozwój urologii, w 1890 r. wyemigrowaÅ‚ do USA. Do tego czasu wszelkie cystoskopy zakupywane byÅ‚y w Europie (Berlin i WiedeÅ„) i tam również wysyÅ‚ane do naprawy. ZajmowaÅ‚o to ponad 6 miesiÄ™cy!. Wappler rozpoczÄ…Å‚ od naprawiania instrumentów, by później zająć siÄ™ ich konstrukcjÄ…. Pomimo wczeÅ›niejszych oporów, razem z Beerem skonstruowaÅ‚ generator i elektrodÄ™, zdolnÄ… do pracy pod wodÄ….

To osiÄ…gniÄ™cie byÅ‚o możliwe dziÄ™ki burzliwemu rozwojowi fizyki pod koniec XIX w. W 1888 r. Heinrich Hertz odkryÅ‚ zjawisko prÄ…du zmiennego o wysokiej czÄ™stotliwoÅ›ci. W dwa lata później Jacques D’Arsonval - lekarz i fizyk, zaobserwowaÅ‚, że prÄ…d o czÄ™stotliwoÅ›ci  ponad 10000 cykli na sekundÄ™, nie powoduje typowych dla niższych czÄ™stoÅ›ci skurczów mięśniowych. OkazaÅ‚o siÄ™ również, że prÄ…d o wysokiej czÄ™stotliwoÅ›ci bez trudu przenika przez ciaÅ‚o ludzkie powodujÄ…c jedynie odczuwanie ciepÅ‚a. DziÄ™ki pracom Josepha Rivere odkryto, że pozostawienie w pobliżu ciaÅ‚a ludzkiego elektrody powoduje przeskok iskry, która może koagulować tkankÄ™. Skonstruowanie przez  Lee DeForest w 1906 r.  triody (lampy próżniowej) pozwoliÅ‚o na zwiÄ™kszenie mocy prÄ…du. Od 1908 r. wspólnie z Beerem próbowaÅ‚ on zbudować generator, ale dopiero inżynier z uniwersytetu Harvarda,  William Bovie w 1926 r. skonstruowaÅ‚ urzÄ…dzenie, które zrewolucjonizowaÅ‚o elektrochirurgiÄ™. Nazwa Bovie w USA, staÅ‚a siÄ™ nazwÄ… wÅ‚asnÄ… i synonimem zarówno urzÄ…dzenia do diatermii, jak i samej koagulacji (podobnie jak Elektrolux lub Venflon w Polsce). Zanim jednak Bovie skonstruowaÅ‚ swój aparat, naciÄ™cie stercza z użyciem prÄ…du o wysokiej czÄ™stotliwoÅ›ci uzyskanym z cewki Oudina ogÅ‚osili Keys i Collings. Nazwisko tego drugiego kojarzy siÄ™ wÅ‚aÅ›nie z nożem jego pomysÅ‚u do dziÅ› używanym do nacinania stercza (TUIP) i szyi pÄ™cherza. Niemal równoczeÅ›nie z Keyesem i Collingsem w 1913 r. tÄ… sama metodÄ… naciÄ™li szyjÄ™ pÄ™cherza Stevens i Bugbee ( podobnie jak Collingsa jego nazwisko Å‚Ä…czy siÄ™ z „elktrodÄ… Bugbee” stosowanÄ… do koagulacji zmian w pÄ™cherzu moczowym). W tym samym roku, niezależnie od amerykanów, we Francji Luys, a rok później Heitz-Boyer stosowali podobne metody w leczeniu przeszkody spowodowanej niewielkim powiÄ™kszeniem stercza. Å»adne z tych urzÄ…dzeÅ„ nie osiÄ…gnęły popularnoÅ›ci i pozostaÅ‚y metoda stosowanÄ… jedynie przez ich propagatorów.

W USA,  John Caulk razem z inżynierem Phillipsem zaprezentowaÅ‚ w 1920 r. „cautery punch”. PÅ‚aszcz zewnÄ™trzny byÅ‚ izolowany. W odcinku dopÄ™cherzowym posiadaÅ‚ otwór, w który „chwytano” tkankÄ™ i wycinano tnÄ…co-koagulacyjnym pÅ‚aszczem wewnÄ™trznym. UrzÄ…dzenie pracowaÅ‚o bez przepÅ‚ywu pÅ‚ynu, co w znacznym stopniu upoÅ›ledzaÅ‚o widoczność i wydÅ‚użaÅ‚o zabieg. W 1925 po drugiej stronie Atlantyku, w Londynie, Walker udoskonaliÅ‚ instrument Caulka. ZastosowaÅ‚ oprawkÄ™ z bakelitu (pierwsze użycie bakelitu jako izolacji w instrumencie przezcewkowym), dodaÅ‚ kraniki irygacyjne oraz obturator.

 

… zbudowaÅ‚em instrment … i nazwaÅ‚em go resektoskopem

 

Prawdziwy przeÅ‚om w chirurgii maÅ‚o inwazyjnej stercza nastÄ…piÅ‚ jednak w 1926 r. W styczniu tego roku Maximilian Stern zaprezentowaÅ‚ Nowojorskiej Akademii Medycznej swój wynalazek. Podczas prezentacji, w trakcie której przedstawiÅ‚ 46 leczonych z sukcesem chorych oÅ›wiadczyÅ‚: …zbudowaÅ‚em instrument zdolny do operowania w Å›rodowisku wodnym … wyposażony w niewielki ruchomy pierÅ›cieÅ„ lub raczej pÄ™tlÄ™, z wolframu … umożliwiajÄ…cy usuwanie podÅ‚użnych, podobnych do spagetti fragmentów tkanek i nazwaÅ‚em ten instrument …resektoskopem.

Resektoskop Sterna byÅ‚ bipolarny (podobnie jak nowa generacja instrumentów do resekcji prezentowana wspóÅ‚czeÅ›nie). Wolframowy drut wygiÄ™ty w pÄ™tlÄ™, pozwalaÅ‚ na wycinanie i koagulacjÄ™ tkanki pod kontrolÄ… wzroku. Inna „skoÅ›na” optyka używana byÅ‚ do inspekcji pÄ™cherza moczowego. Do przesuwania pÄ™tli podczas zabiegu trzeba byÅ‚o używać obu dÅ‚oni.

Nie kwestionowany twórca resektoskopu zapisaÅ‚ niestety niechlubnÄ… kartÄ™ w historii American Urological Association. Za każdÄ… zaprezentowanÄ… kolegom resekcjÄ™ pobieraÅ‚ bowiem 5 dolarów.  Z tego powodu w 1933 r. zostaÅ‚ usuniÄ™ty z AUA. Dwukrotnie ubiegaÅ‚ siÄ™ o ponowne przyjÄ™cie. Za każdym razem spotkaÅ‚ siÄ™ z odmowÄ….

W dzisiejszych skomercjalizowanych czasach brzmi to dziwnie. Åšmieszna zwÅ‚aszcza jest kwota „honorarium”. Trzeba jednak pamiÄ™tać, że w tamtym czasie koszt jednodniowej hospitalizacji w USA wynosiÅ‚ wÅ‚aÅ›nie $ 5, wynajÄ™cie sali operacyjnej $ 25, a honorarium urologa za zabieg i opiekÄ™ pooperacyjnÄ… nad chorym na BPH, wynosiÅ‚o $ 100. Dodać należy również, że podczas nauki, nie byÅ‚o możliwoÅ›ci bezpoÅ›redniego podglÄ…du w trakcie zabiegu. Dodatkowo naukÄ™ utrudniaÅ‚ fakt, że obraz oglÄ…dany w żarówkowym oÅ›wietleniu ówczesnego resektoskopu, miaÅ‚ 160 razy (!) sÅ‚absze oÅ›wietlenie niż wspóÅ‚czesny ze źródÅ‚em „zimnego Å›wiatÅ‚a”.

Jednym z uczniów Sterna byÅ‚ Theodore Davis. Ponieważ Stern nie chciaÅ‚ sprzedawać swojego urzÄ…dzenia (oficjalna wersja gÅ‚osi, że nie byÅ‚ do koÅ„ca zadowolony z jego dziaÅ‚ania), a efekty koagulacji tkanki stercza byÅ‚y znikome, Davis nawiÄ…zaÅ‚ wspóÅ‚pracÄ™ ze wspomnianym wyżej Rainholdem Wapplerem i firmÄ… ACMI. Szczęśliwym trafem Davis przed pójÅ›ciem na medycynÄ™ ukoÅ„czyÅ‚ wydziaÅ‚ elektryczny, byÅ‚ wiÄ™c Å›wietnie przygotowany do tematu. Razem z Wapplerem i Bovie skonstruowaÅ‚ nowy aparat do koagulacji i wprowadziÅ‚ osobne nożne przyciski do ciÄ™cia i koagulacji (sposób stosowany do dnia dzisiejszego). WzmocniÅ‚ drut wolframowy i poprawiÅ‚ jego izolacje. PozwalaÅ‚o to na ciÄ™cie wiÄ™kszych fragmentów tkanki i efektywnÄ… koagulacjÄ™.

Dalsze usprawnienia instrumentu sÄ… dzieÅ‚em tandemu McCarthy-Wappler. Zmienili oni system optyczny i wprowadzili sposób ruchu pÄ™tli od strony pÄ™cherza w kierunku oprawki (tak jak w wiÄ™kszoÅ›ci używanych wspóÅ‚czeÅ›nie resektoskopów). Dodatkowo Joseph McCarthy zaproponowaÅ‚ wykonany sposobem „zrób to sam” cewnik hemostatyczny. UżyÅ‚ w tym celu palca od rÄ™kawiczki chirurgicznej zawiÄ…zanego na koÅ„cu cewnika. ByÅ‚o to kilka lat przed wprowadzeniem w 1937 r.  przez firmÄ™ Bard cewników skonstruowanych przez Foley’a.

Przezcewkowa resekcja stercza, zaczęła gwaÅ‚townie zdobywać popularność wÅ›ród urologów. Niestety wspomniane wczeÅ›niej ograniczenia widocznoÅ›ci, brak wystandaryzowanej techniki zabiegu i nieznajomość fizjopatologii (zespóÅ‚ poresekcyjny), sprawiaÅ‚y, że zabieg obarczony byÅ‚ olbrzymiÄ… Å›miertelnoÅ›ciÄ…. Na niespotykanÄ… skalÄ™ wzrosÅ‚a też sprzedaż zacisków prÄ…ciowych Cunnighama.

Pierwszym, który opracowaÅ‚, opisaÅ‚ technikÄ™ elektroresekcji i odważnie przedstawiÅ‚ statystykÄ™ Å›miertelnoÅ›ci byÅ‚ Nathaniel Alcock. W 1933 r. przedstawiÅ‚ w J.Urol 500 chorych leczonych tÄ… metodÄ…. Åšmiertelność okoÅ‚o operacyjna wynosiÅ‚a 25%!. Alkock skonstruowaÅ‚ kleszczyki do usuwania dużych fragmentów tkankowych, a razem z Milo Ellikiem w 1937 r. szklany ewakuator. Jego asystent Rubin Flocks opisaÅ‚ unaczynienie stercza. Alkock zaobserwowaÅ‚ lepsze możliwoÅ›ci hemostazy w zakresie torebki chirurgicznej niż w samym gruczolaku. Jego obserwacje razem z pracami Nesbita i Milnera stanowiÄ… podstawÄ™ zaleceÅ„ dotyczÄ…cych TUR-P  we wspóÅ‚czesnych podrÄ™cznikach.

Wprowadzenie TUR-P skróciÅ‚o znacznie pobyt chorego w szpitalu i pozwoliÅ‚o na wyraźne obniżenie kosztów leczenia. Åšredni czas pobytu zmniejszyÅ‚ siÄ™ z 71 dni (adenomectomia nadÅ‚onowa) do 17,5 dnia ( ramy czasowe nieco Å›mieszne w dzisiejszych czasach). Koszt leczenia  spadÅ‚ z  $ 350 do $ 87,5.

Godny podkreÅ›lenie jest fakt, że pierwszy zabieg elektroresekcji przezcewkowej w Polsce przeprowadziÅ‚ w 1935 r. (zaledwie 9 lat po doniesieniu Sterna) w Szpitalu Wolskim w Warszawie Tadeusz Szenkier – Mazurek. Resekcja w Europie nie byÅ‚a wówczas zbyt popularna. W 1927 r. Stern przeprowadziÅ‚ w Berlinie 2 pokazowe zabiegi, zakoÅ„czone zgonem obydwu chorych. Prace nad „europejskim” resektoskopem prowadziÅ‚ w Niemczech  von Lichtenberg. W 1935 r. zmuszony byÅ‚ do opuszczenia kraju z powodu swojego żydowskiego pochodzenia. Jego prace kontynuowaÅ‚ Staehler. W 1939 r. zaprezentowaÅ‚ swój instrument (pomijajÄ…c nazwisko Lichtenberga)

Jak wspomniano wczeÅ›niej, zabieg elektroresekcji z użyciem resektoskopu wymagaÅ‚ używania obu rÄ…k. W 1939 r. Reed Nesbit zmodyfikowaÅ‚ sposób ruchu elektrody dodajÄ…c sprężynÄ™ zapewniajÄ…cej jej powrót do oprawki (tzw. transport pasywny). OkoÅ‚o roku 1946 George Baumrucker zaproponowaÅ‚ odwrócenie roli sprężyny i tzw. transport aktywny, stosowany w wiÄ™kszoÅ›ci narzÄ™dzi wspóÅ‚czeÅ›nie.

Kolejnym „krokiem milowym” w poprawie techniki i bezpieczeÅ„stwa chorych poddanych  TUR-P byÅ‚o zwrócenie uwagi w 1947 r. przez Creevy i Webb na zjawisko zespoÅ‚u poresekcyjnego. Creevy zaczÄ…Å‚ do wody dodawać roztworu 4% glukozy. PoprawiÅ‚o to bezpieczeÅ„stwo chorych, ale instrumenty w czasie zabiegu „kleiÅ‚y” siÄ™. Dopiero na poczatku lat 70 – tych po wprowadzeniu worków z pÅ‚ynem irygacyjnym i później glicyny, usuniÄ™to ten problem.

Obniżenie ciÅ›nienia wewnÄ…trz pÄ™cherzowego podczas elektroresekcji osiÄ…gniÄ™to po zaproponowaniu przez Reutera w 1968 r. trokara do nakÅ‚ucia pÄ™cherza. System ten byÅ‚ jednak niebezpieczny w przypadku zmian nowotworowych w pÄ™cherzu (ryzyko wszczepu w kanaÅ‚ punkcji). Kilka lat później Jose Iglesias skonstruowaÅ‚ przepÅ‚ywowy pÅ‚aszcz resektoskopu eliminujÄ…c to niebezpieczeÅ„stwo.

W latach 90-tych wprowadzono urządzenie do utrzymywania stałego ciśnienia w pęcherzu przy pomocy pompy ssąco-tłoczącej (Korth), oraz pętle i rolki waporyzujące, ale nie zyskały one powszechnej akceptacji.

80 lat po swojej premierze elektroresekcja jest wciąż „zÅ‚otym standardem” chirurgicznego leczenia przeszkody podpÄ™cherzowej.

 

 

 

2008-05-30