Torbiele nerek

Torbiele nerek są stosunkowo często wykrywane w czasie badania USG (nawet wykonywanego z przyczyn, które nie są związane z chorobami nerek). Zazwyczaj są to tzw. torbiele proste. Przyczyna ich powstawania nie jest poznana. Rozwijają najczęściej bez objawowo. Dotyczą ok. 20% populacji przed 40 rokiem życia. W 6 dekadzie życia mogą występować u 40% badanych. Należy odróżnić je od innej choroby – wielotorbielowatości nerek – schorzenie to może bowiem prowadzić do schyłkowej niewydolności nerek i dializy.

Najczęściej torbiel nie powoduje żadnych dolegliwości. Może być jednak  powodem bólu, nadciśnienia, a nawet gorączki w przypadku zakażenia jej treści.

Do rozpoznania torbieli wystarcza badanie USG. W przypadku lokalizacji torbieli utrudniającej odpływ moczu z nerki, może ona wymagać leczenia chirurgicznego.

Czasami w opisach badań radiologicznych spotykane są opisy tzw. torbieli skomplikowanej. Torbiele nerek zawierające gęstą treść lub  zwapnienia i elementy tkankowe w ich świetle wymagają dalszej diagnostyki (tomografia, rezonans magnetyczny). Po ich wykonaniu radiolog powinien dokonać oceny wyglądu torbieli według tzw. Skali Bosniaka. Torbiele sklasyfikowane w tej skali jako III i IV wymagają szczegółowej analizy i często interwencji chirurgicznej.

DECYZJĘ O EWENTUALNYM LECZENIU PODEJMUJE UROLOG ZAZWYCZAJ OSOBIŚCIE WYKONUJĄC BADANIE USG. UWZGLĘDNIA ONA: PODZIAŁ W SKALI BOSNIAKA, UMIEJSCOWIENIE TORBIELI W NERCE, WIEK CHOREGO I EWENTUALNE WYSTĘPOWANIE DOLEGLIWOŚCI.

Leczenie obejmuje tzw. obliterację (podanie do torbieli środka powodującego jej zanik) lub wycięcie w niej „okna” umożliwiającego ewakuacje płynu i wchłanianie go przez tkanki otaczające. W przypadku podejrzenia procesu rozrostowego ( tzn. nowotworu) torbiel lub w bardzo rzadkich przypadkach cała nerka wymaga radykalnego (obejmującego całą torbiel i jej zawartość) usunięcia W dobie chirurgicznych technik małoinwazyjnych (laparoskopia, retroperitoneoskopia) otwarte operacje torbieli wykonywane są jedynie w pojedynczych przypadkach.